نکته ی دیگر این است که سعدی چه زیبا با این عبارت موجز، از تمثیل بهره برده است. عالم و دانشمند بی عمل را به زنبوری تمثیل کرده که عسل نمی دهد و هیچ خاصیتی جز ضرر و زیان ندارد. تصویری که پدید آورده است چنان زیبا، طبیعی، قابل شناخت و دم دست می­باشد که هر شنونده ی عامی و خاص آن را در می یابد و مضمون گسترده ی آن را درک می کند. شگرد و هنر سعدی در این است که تمثیل را معمولاً با عباراتی موجز و رسا و تصویرهایی گویا به کار می گیرد.
«هندویی نفظ اندازی همی آموخت. حکیمی گفت: تورا که خانه نیین است، بازی نه این است.

در این داستان، کوتاه و مختصر، سعدی نحوه ی سخن گفتن را گوشزد می کند به این صورت که شخص نباید هر حرفی را به زبان آورد و حتی قبل از گفتن هر سخنی باید به آن فکر کند تا جواب صحیح و منطقی در برابر آن بشنود.
هر یک از عبارات گلستان را که انتخاب نماییم در عین سلاست و سادگی و پر معنایی، دارای ایجاز خاصی است. عباراتی که شاید به چهار کلمه هم نرسد ولی سرشار از ظرافت و هنرمندی است و دارای معانی گسترده و عمیق که در عین این سادگی تأثیر بسیاری بر خواننده می گذارد تا جایی که ممکن است رفتار و کردار وی را متحول نماید.

فصل چهارم نتیجه گیری و پیشنهاد ها

نتیجه گیری و پیشنهاد ها

۴-۱- نتیجه گیری و پیشنهادها

در این پایان نامه که بر اساس شرح احوال و آثار شیخ در فصل اول،گفتاری درباره ی پند و اندرز در فصل دوم و همچنین شیوه هایی که سعدی برای بیان پند و اندرز به کار برده و ما، در فصل سوم آن­ها را ذکر کرده ایم به این نتیجه می رسیم:

۱: تمثیل نقش اساسی در آثار سعدی به ویژه در بوستان و گلستان دارد.
۲: بیشتر تمثیل های به کار گرفته شده در بوستان و گلستان از نوع پارابل هستند.
۳: فابل و اگزمپلوم نیز در آثار شیخ دیده می شود ولی تعداد آن ها بسیار اندک است.
۴: سخنان حکیمانه که شیخ اجل آن ها را از زبان حکیمان بزرگ نقل کرده نیز تا حدودی در بوستان و گلستان بسیار به چشم می خورد.
۵: سعدی از آیات و احادیث قرآنی نیز در تمامی بوستان و گلستان استفاده کرده است و با کمک آن مخاطب را اندرز داده است.
۶: سعدی، برای بیان پند و اندرزهای خود ابتدا مثلی را ذکر کرده و بعد از آن به بیان نکته اخلاقی پرداخته است.
۷: شیخ اجل پند و اندرزهای خود را ساده و روان و قابل فهم بیان کرده و همین امر سبب شده است که تأثیر آن بر خواننده بیشتر شود.
این پایان نامه برای پژوهش و بررسی شیوه های سعدی در پند و اندرز، اندک تلاشی است که می تواند آغازی باشد برای پژوهش و بررسی دیگر شیوه ها و شگردها و ظرافت­هایی که سعدی در آثار خود به کار برده است؛ می طلبد که سعدی پژوهان ادب دوست، با علاقه ­مندی و کوشش، وارد عرصه ی شناخت هر چه بیشتر شیخ بزرگوار شوند و حق مطلب را ادا نمایند.
برای پژوهش در آثار سعدی، حوزه های بسیار متنوع و بِکر وجود دارد که هر ادب دوست و سعدی پژوه می تواند در حوزه های ذیل به پژوهش و تحقیق جامع بپردازد:
۱: دیدگاه های سیاسی و اجتماعی در آثار شیخ.
۲: دیدگاه های اخلاقی و انسانی.
۳: گونه های پند و اندرز در آثار سعدی.
۴: جایگاه آیات و احادیث در آثار سعدی.
این ها و بسیاری موضوعات دیگر از جمله عناوینی هستند که می تواند مورد پژوهش علمی و ادبی قرار گیرد و دامنه ی شناخت سعدی و آثارش را برای ادب دوستان و سعدی پژوهان بیشتر سازد.
با توجه به این که سعدی از شگرد های مختلفی برای بیان پندو اندرزها و نکات اخلاقی خویش استفاده کرده است اما ادیبان و بزرگان ادب پارسی در این زمینه حق مطلب را ادا نکرده اند و آن گونه که باید به تحقیق و بررسی در این زمینه نمی پردازند. همچنین فارسی زبانان و اهل ادب و فرهنگ امروزه به چنین آثار ارزشمندی که هدفی جز رساندن انسان به کمال و سعادت نداشته است باید توجه و بینشی بیشتر از این داشته باشند.
به امید روزی که دین سعدی بر گردن همه ی ایرانیان ادب دوست ادا شود و سعدی را آن گونه که باید و شاید بشناسیم و تمامی پند و اندرزهای اخلاقی و انسانی اش را به کار ببریم و با عمل به توصیه هایش، آرمان شهرش را برپا نماییم.

منابع

1. 1. قران کریم. (۱۳۷۶). ترجمه ی محمد مهدی فولاد وند، تهـران، دارالقران، چاپ سوم.

1. 1. برزگر خالقی، محمدرضا ، (۱۳۸۶)، شرح غزل های سعدی، تهران، زوار.

1. 1. بهمنیار، احمد، (۱۳۸۱)، داستان نامه ی بهمنیاری، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.

1. 1. حسن لی، کاووس ،(۱۳۸۰)، فرهنگ سعدی پژوهی، تهران، انتشارات بنیاد فارس شناسی، جلد اول.

1. 1. دانش نامه ی جهان اسلام، (۱۳۸۶)، زیر نظر مصطفی میر سلیم، تهران، بنیاد دایره المعارف اسلامی، چاپ اول.

1. 1. دشتی، محمد، (۱۳۸۶)، ترجمه ی نهج البلاغه، مشهد، آستان قدی رضوی، چاپ نهم.

1. 1. داودی، محمد، (۱۳۸۹)، تربیت اخلاقی، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، چاپ سوم.

1. 1. دو فوشه کور، شارل هانری دو، (۱۳۷۷)، اخلاقیات، ترجمه ی محمدعلی امیرمعزی، عبدالمحمد روح بخشان، تهران، مرکز نشر دانشگاهی.

1. 1. دهخدا، علی اکبر، (۱۳۷۷)، لغت نامه، تهران، دانشگاه تهران، جلد پنجم.

1. 1. رادویانی، عمربن محمود، (۱۹۴۹)، ترجمـان البلاغه، به اهتمـام احمد آتش، تهران، چاپ­خانه ی ابراهیم.

1. 1. زرین کوب، عبدالحسین، (۱۳۷۳)، با کاروان حلّه، تهران، علمی.

1. 1. زولهایم، رودلف، (۱۳۸۱)، امثال کهن عربی، ترجمه ی احمد شفیعی، تهران، نشردانشگاهی.

1. 1. شفیعی کدکنی، محمدرضا، (۱۳۷۰)، صور خیال در شعر فارسی، تهران، آگاه.

1. 1. شکورزاده، ابراهیم ، (۱۳۸۲)، دوازده هزار مثل فارسی، تهران ، انتشارات آستان قدس رضوی

1. شمیسا، سیروس، (۱۳۷۱)، بیان، تهران، فردوس، چاپ دوم.